Midas Pandora

Communicatie

Communiceren is iets dat de meeste mensen aan anderen overlaten.

Lees meer >> | 918 keer bekeken

De Waarheid

De Waarheid is een bitter kruid, dat de meeste mensen slechts in geringe dosering verdragen.

Lees meer >> | 897 keer bekeken

Gevangen

Leuk verhaaltje. maar feit is dat ik hier zit en geen kant op kan. Tijd genoeg om te schilderen. Maar, ik heb geen leven en kan daardoor niet schilderen!

Buiten is het heerlijk weer ........ maar er is geen plek om heen te gaan.

Lees meer >> | 902 keer bekeken

Eenzaam geploeter

Soms ben ik bang er gek van te worden. De armoede waarin ik leef is gewoon te groot. Eten is er meestal genoeg, maar de kwaliteit van het voedsel is twijfelachtig. Er zijn momenten dat er helemaal niks is. Mijn gezondheid gaat er steeds meer op achteruit. Steeds minder spieren, steeds meer vet. Steeds meer pijn, op steeds meer plekken in mijn lichaam.

Eenzaamheid is het meest erge en meest opvallende kenmerk van armoede. Dagen, weken, maanden die ik in m'n eentje doorbreng, al sinds jaren nu. Wonende op Daalhof, is de stad een verre fata morgana. Vrienden, kennisen, famile, alles verdampt in de loop der jaren. Los zand, dat is de meest kernachtige beschrijving voor mijn contacten. Mensen kennen je niet meer als je arm bent. Ze komen je heus niet opzoeken en zelf kun je nergens naartoe, want ergens naar toe gaan betekent geld uitgeven.

Één of twee keer per week loop ik door de stad. Daar bruist het van het leven. Als in een luchtbel verplaats ik me tussen m'n medemensen. Ik kan hun zien, ik weet dat zij mij kunnen zien, maar of ze me waarnemen? Verder interactie is er niet. Straat in straat uit, in een in de loop der jaren uitgesleten patroon. Binnenlopen bij de Bijenkorf, Hema, V&D, Blokker, De Sleghte, Selexis. Zinloos rondje om de uitgestalde waren. Ritje met de bus, of een lange wandeling. Pijn in mijn nek.

Thuis ben ik alleen, behalve als Sammie er is. Het flatgebouw telt veertien verdiepingen, ik woon op de zevende. Ik woon hier nu ongeveer vier jaar. Van mijn buren ken ik niemand van naam. een aantal mensen ken ik wel van gezicht en andere uiterlijke kenmerken. Wat woordjes in de lift, soms. Stille blikken, zuchtjes. Binnen is het niet zo stil. Voortduren hoor je allerhande geluiden. Boven gestommel, geschuif met meubels, ruzie's geschreeuw, slagen en gesmijt met meubels, regelmatig. Een keer werd er hard op de deur gebonkt: Politie. sindsdien zijn de ruzies wat minder. Beneden die keffer, een hondje van het soort "gesoigneerde afwasborstel". Meestal zijn de mensen niet thuis. Dan is hij alleen. Dan blaft hij en jankt hij voortdurend. Uren achtereen. Van alles heb ik geprobeerd: woningbureau, buurtbemiddeling, praten, stampen op de vloer, politie, klachtenformulieren, niks helpt. Die lui, een jong stelletje, komen maar een paar uur per dag thuis. Dan maken ze zelf kabaal, vaak met vrienden, vaak 's nachts. Het is dan alsof er mensen naast mijn bed staan te praten, zingen, bazelen. Soms maak ik dan 's morgens vroeg kabaal, om ze terug te pakken. Van ander plekken hoor je soms oorverdovend muziek dreunen.

Meestal is er niemand in de lift, soms is ie stampvol. Gewone mensen, rare mensen, allerlei slag. ook mensen die je liever niet tegenkomt. In het trappenhuis en op de galerijen ligt afval en rommel. Het stinkt er. Op de brandtrap ligt al een maand lang een flinke hoop, matrassen, tapijten of iets dergelijks. Toen ik het voor het eerst zag dat ik dat er iemand lag te slapen, of misschien wel een lijk. In de lift wordt gespugt, geplast, door mens en dier.

Verleden jaar woonde er een schizofrene oude mevrouw naast me. Ze zag er uit als een spook en joeg me ieder keer de stuipen op het lijf. "s Nachts stond tegen mijn deur te stampen en zei dat ik de kaas of de melk uit haar koelkast had gestolen. Vaak maakte ze enorm kabaal en stond ze te tieren en te razen. Soms moest ik voor haar op de vlucht. Het heeft meer dan een jaar geduurd eer ze goed en wel opgeborgen werd. nu woont er een mooi jong meisje. Ze woont er meer dan een half jaar. Ik heb haar drie keer even gezien op de galerij. Soms hoor ik haar tegen half twaalf 's nachts thuis komen, de voetstappen op de galerij, de deur die open en dicht gaat, voetstappen binnen, tot de naaldhakken uit zijn. Soms een flardje muziek. Ze heeft een kat zei ze.

Buiten is er ook 's nachts veel lawaai. er is een parkeerplaats waar dag en nacht mensen in en uit stappen, met veel kabaal, getoeter, lopende motoren, dreunende geluisinstallaties, langsrijdende bussen, gepraat, geschreeuw. In de slaapkamer kan ik daarom niet slapen. ik slaap maar in de woonkamer. Overdag wordt er veel lawaai gemaakt met het onderhoud van de groenvoorziening. Voortdurend zijn er grasmaaiers in de weer en van die grapjassen die met zo'n lawaaierig blaassding één blaadje voor zich uit lopen te blazen. Dat ze daarmeee een paar duizend mensen vervelen, komt niet in ze op.

De kelder staat vol. Ook de kleine slaapkamer is opslagplaats voor stapels schilderijen, dozen vol keramiek. Sammie slaapt daar als hij bij me is en er staan nog wat van zijn spullen. Wonen doe ik dus in de woonkamer/keuken. Daar staat ook m'n bed. M'n schildersezel, m'n gitaren, de teevee, etc. etc. Het eerste jaar had ik niet eens gordijnen. Toe zat er een doek voor het raam.

Daar zit ik dus, dag in dag uit. Hier studeer ik gitaar, hier schilder ik, ik kijk teevee, doe de afwas en de was, veeg de vloer een keer per week, maak soms (erg soms) schoon, schil aardappels en maak spruitjes schoon. Bijna nooit komt hier iemand, bahalve mijnzoontje Sammie dus. Die komt in het weekend. Soms gaan we samen naar buiten, veel te vaak zitten we voor de teevee.

Lees meer >> | 1396 keer bekeken

Burka- en Nikaat Verbod

Ja, eh.... Ik vraag me af: "Hoe moet dat dan met Sinterklaas?

Lees meer >> | 1157 keer bekeken

De dag die ik oversloeg ....

Die dag was ik in Georgetown op Makati, de naam die de locals deze plek al gaven lang voor de Engelsen het Mcarty Island noemden, ongeveer vier à vijfhonderd kilometer van de hotels en nachtclubs aan de kust. Samen met een jongen uit het dorp die zich had aangeboden als gids bezocht ik de veschillende wijken van het plaatsje waar de diverse clans ieder hun eigen gemeenschap hadden. We bezochten een fabriek waar rijst werd gepeld en verpakt. Daarna een tocht met een motorsloep over de rivier. De Hippo's lieten zich niet zien die dag en ook op het apeneiland was weinig leven te bespeuren. Het was heet, de mussen vielen van het dak.

Een paar dagen later kreeg ik een lift vanaf de de plek waar het veerpontje aanlegde naar het stadje verderop waar de taxibusjes stopten. Een van de jongens in de auto zij iets als: Sorry for the bombings". Ik had geen idee waar hij het over had, vermoedelijk over de aanslag op een Keniaanse ambassade een paar jaar eerder. Het boeide me niet zo en ik schonk er geen aandacht aan. Ik zei: "Never mind".

De rit in een aantal opeenvolgende busjes, gevuld met rochellende mannen in jurken en lange baarden duurde lang. Onderweg was er een poging om m'n rugzak te stelen. "Een Senegalees", zeiden de aanwezigen afkeurend. 's Nachts kwam ik aan in Serrekunda en stapte bij het verlaten van het laatse busje in een waterplas van een halve meter diep. Mijn eerste bezoek aan Gambia bestond uit een lange reeks van vallen en opstaan.

Het verblijf kwam langzaam tot een einde en de laatste dagen bracht ik door in een guesthouse in een van de kustplaatsjes. Relaxen, zwemmen, keuvelen op de veranda met allom aanwezige zwarte schoonheden.

Rond de achtiende / negentiende arriveerde ik op Banjul Airport voor de terugvlucht naar Nederland waar ik mijn taak als kok in een drukke keuken weer zou hervatten. In de vertrekhal hing een aantal teevee's waar CNN constant beelden vertoonde van wat er die bewuste dag gebeurd was. Ik begreep dat ik iets belangrijks had gemist maar was er niet rouwig om.

Lees meer >> | 1174 keer bekeken

Maastrichtse Perikelen

Lees meer >> | 878 keer bekeken

Doek is lariekoek

Kunst komt van kunnen, zeg men. Verwant aan kennis en kunde. Kunstjes, truukjes, namaak, gemaaktheid, allemaal gerelateerde begrippen. Allemaal min of meer van toepassing, soms het een, soms het ander, soms een hele rits in wisselwerking. Menselijk intellect speelt hoe dan ook een rol. Een spel van fantasie, identiteit, zinsbegoocheling, bedrog (soms). De kunstenaar als kultureel leidsman/sjamaan.

Mij wordt vaak de vraag gesteld "waarom ik niet op doek schilder?" Begrijpelijk misschien, maar toch vooral een absurde vraag. Waarom zou ik op doek schilderen? Zou ik daar een reden voor moeten hebben? Een reden, die vooral door galeriehouders regelmatig wordt aangedragen is dat doek beter verkoopt, mensen vragen om doek. Vraag en aanbod. Begrijpelijk, maar merkwaardig.

Lees meer >> | 1298 keer bekeken

Tired of Troubles

Op sommige dagen zou ik liever niet  bestaan. Soms duren die dagen minstens een week. Dit is zo'n week.

Lees meer >> | 1063 keer bekeken

De Reïntegratie-Soap

Midas Schreef:

Hallo Gaston,
 
Steeds vaker bekruipt mij het idee dat doorgaan met dit reïntegratietrajact zinloos is. Daarom wil ik je verzoeken om een time-out.
 
Misschien kun je daarvan gebruik maken om met je eigen woorden te beschrijven waarom ik nog met dit traject door zou moeten gaan en wat het nut daarvan zou zijn. Liefst in de vorm van een gedetailleerd plan van aanpak, waarin je op z'n minst zou moeten aangeven in hoevere je bemoeienis mijn bekendheid met, laten we zeggen, een factor tien kan laten toenemen en in hoeverre je me van dienst zou kunnen zijn in het aanboren van serieuze commerciele contacten.
 
Ik ben bang dat je me in genoemde opzichten niet veel kunt bieden, tot nu toe is het in ieder geval niet gebleken. Maar, ik laat me graag aangenaam verassen.
 
Met vriendelijke groet,
 
Midas Pandora
 

Een mail-wisseling

Beste Midas,

Hallo gaston,

 Jammer dat je nu met dit gevoel naar het traject kijkt. Jammer ook dat verwachtingen blijkbaar niet ingevuld worden. Tijd dus om hierover te praten. Dit wil ik niet per mail doen, maar gewoon in een persoonlijk gesprek. Helaas passen mijn voorgestelde data niet in jouw planning. Stel dus maar een aantal data voor. Daarbij sta ik op het punt om een afspraak in te plannen met Linda Frnts, die jou zeker in eerste instantie verder kan helpen.

Ja Gaston, jammer. Vooral jammer voor mij. Maar, wat had je dan verwacht, dat ik enthousiast zou zijn? Waarover zou ik dan enthousisat moeten zijn?

Kunnen we zeker  over praten, maar daar wil ik niet als eerste mee beginnen. We hebben namelijk al een aantal keren gepraat, ook al naar aanleiding van eerdere soortgelijke mails. Maar het bleef toch vooral bij een herhaling van zetten. Ik zie geen echte resultaten van je bemoeienissen. Het "traject" loopt al een half jaar en er is nog niks gebeurd, behalve genoemde gesprekken. Je hebt wel met een of twee mensen gepraat, maar zonder substantiele zichtbare gevolgen. Je hebt ook een paar voorstellen gedaan, maar daar werd ik niet echt blij van.

Daarom dat ik er op aandring dat je toch eerst eens een plan van aanpak presenteert.

Dat je nu met Linda Frints gaat praten is misschien een opening, als dat al iets oplevert. Dat zou je misschien een aantal handvatten kunnen opleveren in je plan van aanpak. Dat wacht ik dus eerst maar eens af.

Verder ben ik natuurlijk zelf wel actief, zo ver mijn financieën dat toelaten. De visitekaartjes zijn klaar, er is een eerste postkaart als promo-artikel. Met de keramiek is er wat gedonder geweest met het glazuur, maar het lijkt er op dat er volgende week definitief een behoorlijke hoeveelheid klaar is. Mu ben ik bezig met de inschrijvingen voor een aantal kunstmarkten. Met een beetje geluk kan ik de eerste doen voor het eind van deze maand. Dat moet dan in eerste instantie aantonen of er een markt is voor de keramiek die ik nu maak, of er aanpassingen nodig zijn. En het moet me aan de nodige contacten helpen voor de promotie van mijn schilderijen.

Als het plan van aanpak me bevalt kom ik zeker wel graag naar Heerlen. Alleen is dat 's morgens praktisch niet te doen. Ik reis namelijk niet van Maastricht naar Heerlen, maar van Daalhof naar Heerlerheide. Daar ben je wel een paar uur zoet mee. Bij die gelegenheid kunnen we dan ook wel zien of het zinvol is om iets van mijn werk in jullie kantoor te hangen. Ook het werk en de site van die andere kunstenaar kan dan ter sprake komen. Maar dit zijn in mijn opinie allemaal tamelijk onbelangrijke bijzaken. De hoofdzaak dient te zijn, in hoeverre jij een bijdragen aan mijn carriere kunt leveren en op welke mannier jij dat denkt aan te pakken.

Ik hoor graag je reactie.

Ik ook, Midas Pandora 

Midas wachtte enkele dagren, werd ongeduldig en mailde toen:

Beste Gaston,
 
Je zei: "voorstander te zijn van open communicatie".
 
Alles nog eens overdenkende, is hier mijn besluit om aan de SD te vragen het "reintegratietraject" te beeïndigen. Dit, tenzij je binnen één week uitvoerig, schriftelijk, een plan van aanpak weet te presenteren, waar ik me volledig in kan vinden. Een plan met een duidelijk perspectief en massieve inzet van middelen.
 
We zijn nu al een half jaar bezig en er is niks concreets gebeurd. Je hebt, naar mijn ervaring, geen duidelijke visie op wat er zou moeten gebeuren en welke middelen je hierbij zou kunen inzetten. Mijn pogingen je aan te sporen, hebben geen zoden aan de dijk gezet. De voorstellen die je tot nu toe deed kan ik niet serieus nemen.
 
Het feit dat je geen ervaring hebt met het begeleiden van kunstenaars is voor mij geen excuus meer. Je hebt inmiddels een half jaar de tijd gehad om je in de materie te verdiepen, hiervan is niks gebleken. Aan oriëntatiemogelijkheden heeft het niet ontbroken. We hebben het ene na het andere vrijblijvende oriëntatiegesprek gevoerd, zonder resultaat. Ik vraag me af welke overweging, behalve financiële, je ertoe hebben aangezet deze case aan te nemen. Heb je je zelf overschat? Heb je mij onderschat en dacht je "Oh, die huppelt we lekker achter me aan tot aan de kassa?" Waar ben je in godsnaam mee bezig?!
 
Zoals je weet, ben ik er sowiso al  van overtuigd dat reïntegratiebureaus bedriegers en klaplopers zijn. Tot dusvere heb je me niet van het tegendeel weten te overtuigen. Bij onze kennismaking heb ik je er al op gewezen, niet van plan te zijn het willoze lijdend voorwerp in een of andere poppenkast te gaan spelen. Daar begint het ondertussen wel heel erg op te lijken! Heb ik ongelijk? Bewijs het!
 
Ik ga hier niet meer over "praten" of telefoneren.
 
Met vriendelijke groet,
 
Midas Pandora

Lees meer >> | 1544 keer bekeken