De teloorgang van grootse plannen.
Het is nu meer dan anderhalf jaar geleden sinds ik voor het laatst m'n eigen site bezocht. Geschilderd heb ik zelf al langer niet meer.
Sinds enige tijd ben ik nu weer in het bezit van een laptop. Dol ben ik er niet op. Die kleine lettertjes bezorgen me koppijn en pijn in m'n nek. Maar je kunt gewoon niet zonder. In ieder geval kan ik nu weer digitaal actief zijn.
Schilderen wil ik wel, maar het komt er niet van. De wereld is ingrijpend veranderd sinds ik op die dag, eind jaren vijftig besloot net zo te willen schilderen als Rembrandt. Vooral de laatste decenia is het hard gegaan met al dat mediageweld en beeldinfllatie. Het schilderij in de betekenis van toen bestaat gewoon niet meer. Eigenlijk zou ik mezelf opnieuw moeten uitvinden om noch bestaansrecht te hebben.
Veel met muziek bezig de laatste jaren. Fingerpicking, flatpicking, basgitaar, contrabas. Een tijdje in een bluesband gezeten. Nu bezig met een folk/bluegrassbandje. Pandoara's Box is de naam. Niet mijn idee, die naam, maar het kan er mee door.
En dan woont mijn zoon sinds ongeveer een jaar bij me, na een aantal ingrijpende gebeurtenissen. Sammie is hoogbegaafd en heeft daarbij ADHD. Het is een geweldige jongen, een groot lichtbaken in m'n leven, maar hij weet me wel bezig te houden.
Als ik er überhaupt al toe zal komen om weer met "kunst" aan de slag te gaan, zal er een grote breuk zijn met het werk zoals men dat van mij gewend is. Ik zal een antwoord moeten vinden op de grote desinteresse bij het publiek. Want als ik er al veel tijd in steek wil ik ook verkopen en dat is tot dusver niet zo gelukt.
Ondertussen tikt de klok maar door. Werk in dienstverband zit er voor mij niet meer in (als ik dat al zou willen). Officieel zit in de bijstand, in de praktijk ben ik pensionado. Nog drie vier jaar en de AOW is mijn deel. Dan mag je in principe gaan en staan waar je wil, reizen lokt dan als dagbesteding.
Wie leest dit soort onzin nu nog ......
Tot zover, Midas