Weiter im Text!
Het is erg lang stil geweest op m'n blog. Hoogst zelden had ik iets te melden. Dat betekent niet dat er niks gebeurde. Echter de gebeurtenissen waren zodanig dat ze er voor mijn professionele activiteiten als kunstenaar niet van belang waren, sterker nog, deze activiteiten in de weg stonden en nog staan. Om alsnog een idee te geven van waar ik mee bezig was/ben plaatste ik af en toe een van de vele brieven die ik verstuurde naar diverse instanties waar ik regelmatig mee te maken heb, zoals oa Bureau Jeugdzorg. Geloof nou niet dat het bij die ene brief is gebleven. Voortdurend wordt mijn aandacht opgeëist door dit soort onbenullen en zakkenvullers. Brief na brief gaat de deur. Vroeger stond er in de Donald Duck een verhaaltje over Donald en z'neefjes die tegen maanmonsters vochten; iedere keer als ze er eentje versloegen, kwamen er twee terug. Daar lijkt het wel een beetje op. Te veel om op te sommen en zeker te veel om allemaal op deze blog te plaatsen. Te persoonlijk ook vaak.
De strekking van de blog is sowiso nogal aan verandering onderhevig. Aanvankelijk opgezet als vervanger van mijn destijds maandelijkse nieuwsbrief, vol enthousiasme over mijn guerilla om een poot aan de grond te krijgen in de kunstwereld, langzaam aan veranderend in een poging iets te verslaan van de constante strijd en armoede waarin ik verwikkeld ben, uiteindelijk alleen nog maar sporadisch kond doende van mijn vertwijfeling.
Ook van mijn schilderactiviteiten valt er weinig te melden. De inspiratie droogde langzaam op doordat de eenzaamheid, die aanvankelijk juist voor inspiratie zorgde, tè lang duurde. En dan het uitblijven van commercieel succes. Té veel geld, tijd en energie heb ik vooral verleden jaar geïnvesteerd, te weinig terug gezien. Dat is niet leuk meer. Al die kunstmarkten, waar mensen steenvast in de lach schoten bij het zien van m'n scheppingen, maar kopen, ho maar! Keramiek, daar doe ik voorlopig niet meer aan. Dat heeft alleen zin als ik er karrevrachten van kan verkopen,en daarvan is niks gebleken.
In februari 2010 begon ik ook (zoals trouwe lezers weten) met het studeren der gitaar, finger-picking wel te verstaan. Onlangs heb ik daarnaast zelfst weer de bas ter hand genomen. En ook dat is debet aan de rem die er op m'n ander uitingen is komen te staan. Dagelijks ben ik minimaal drie uur bezig met muziekstudie. Dat is vrij intensief en gaat (in combinatie met m'n nekpijn) ten koste van de tijd die ik aan schilderen kan besteden. Voor wat hoort wat, dat is duidelijk. In ieder geval beheers ik de finger-picking techniek nu op redelijk niveau en ben ik nu bezig met meer specifiek repertoire, tw: een aantal boeken met bladmuziek, enerzijds akoustische blues, zoals oa werk van Mississippi John Hurt, Elisabeth Cotton, Reverend Garry Davis, Lightnin' Hopkins, eva., anderzijds een inleiding in de electrische blues. Binnen een jaar hoop ik in beide stielen voldoende gevorderd te zijn om er mee naar buiten te treden. Dat is ook een beetje gedacht als aanvullend pesioen. Als het zo ver is, ontvang ik alleen maar AOW en die kan ik dan lekker aanvullen door een dag per week als straatmuzikant op te treden.
"The Losers" zijn overigens ter ziele gegaan eer ze goed en wel begonnen. M, gaf er al vrij gauw weer de brui aan. Ik had het kunnen weten, maar was er weer ingetrapt. Ik had me laten verleiden doordat hij op zeker moment zei: "Laten we proberen op te pakken wat we vroeger hebben laten liggen..." Dat heb ik waarschijnlijk te letterlijk genomen of er te veel waarde aan toegekend. Ik verlang blijkbaar zo wanhopig naar zielsverwanten dat ik mijn critisch vermogen uit het oog verlies. Inmiddels ben ik alweer met een paar andere makkers in de weer. We kunnen nog wel enkele muzikanten gebruiken, dus: wie wil ...?
In de winter ook wel weinig tijd omdat ik wat langer bleef doorslapen. Nu het wat lichter wordt, lukt het me wel weer om tijdig uit mijn bed te komen en zo komt er vanzelf wel weer tijd om te schilderen.
Ik ga proberen weer wat vaker aan de blog te werken en ook weer nieuw werk in de galerie te plaatsen. Ik kan niks beloven, maar ...