Een jaar later.

Zomer 2011 begon mooi, met veel plannen en evenveel werklust. De praktijk pakte anders uit. De kunst waarin ik veel geld had geïnvesteerd verkocht niet, althans via de markten waarop ik al m'n hoop en aandacht had gericht en die ook nogal veel geld kostten, alles bij elkaar. In het contact met Jellie kwam de klad, door een aantal misverstanden, irritatie over en weer en, vooral, doordat Jellie naar Vijlen verhuisde. Daarmee kwam ze buiten mijn actieradius. Dus, einde verhaal.

Doorgaan met keramiek was alleen mogelijk als er ook voldoende verkopen waren, want de productiekosten waren behoorlijk hoog. Die verkopen waren er dus niet. En daarmee stopte het keramiek-avontuur. En door het gebrek aan respons lukte ook het schilderen niet meer.

Maarten, die een tijdje mijn steun en toeverlaat was geweest, besloot uiteindelijk dat zijn "baan" belangrijker was dan "de band". ook tijdens de markten had ik al vaak zijn vertwijfelde blik gezien, en om hem voor te zijn, "ontsloeg" ik hem van zijn betrokkenheid bij het project Midas.

Achteraf is ook wel duidelijk dat ik te veel van hem wilde, en ook te veel aannam dat hij over een aantal zaken hetzelfde dacht als ik. Sommige zaken had ik gewoon beter moeten bespreken en duidelijk maken. Het was misschien ook beter geweest om eerst samen te brainstormen en dan samen een project op te zetten waar we een wat evenwichtiger aandeel in zouden hebben, ipv hem in het bestaande en erg op mij gerichte Midas-gedoe te betrekken. Maar hoe dan ook, ik denk dat ook hier de geografische afstand de grootste belemmering was. Je kunt gewoon niet echt intensief samenwerken als je langer als een half uur moet reizen om elkaar te ontmoeten.

Het lukte ook maar niet om hem er van te overtuigen dat hij op de verkeerde weg is. Die "baan" daar worstelt hij al meer dan twintig jaar mee, in en uit de ziektewet, burn-out op depressie, depresie op angststoring. Ooit was die baan echt belangrijk voor hem om een uitweg te bieden en houvast. Op de een of ander manier is hij er in blijven "hangen". Als verklaring geeft hij de financiële zekerheid. Alsof hij die nodig heeft, Geen mens hoeft in Nederland om te komen van de honger. Kinderen heeft hij niet en z'n vriendin kan prima voor zichzelf zorgen. Het geld dat hij verdient met die baan geeft hij uit aan materialistische hebbedingetjes: Apple computer, designer-meubels, I-pod, I-pad en wat er niet meer is aan vluchtige waan-van-de-dag Samsara.

Ieder het zijne. Werken voor een baas, huisje boompje beestje, allemaal heel nutig voor doorsnee mensen. Dat is de bioloogische basis voor het mensdom, dat zorgt er voor dat we niet uitsterven. Maar er is meer, we moeten vooruit. Intelligente creatieve mensen hebben andere uitdagingen nodig, moeten zelf het heft in eigen hand nemen, zelf ongebaande paden inslaan. Intelligente creatieve mensen hebben de plicht hun gaven te benutten.

Bleef over de muziek. Ik heb toen maar besloten om zelf dat studieboek voor de basgitaar te gaan gebruiken. Tot dan toe had ik allen maar op gehoor gespeeld. Noten lezen is een belangrijke uitbreiding van mijn mogelijkheden. Mijn inschatting was dat ik er ongeveer een half jaar voor nodig zou hebben om met behulp van dat boek te leren om de f-sleutel te leren lezen en gebruiken. En nu, een jaar later, ben ik er nog steeds mee bezig. Inmiddels zit ik in het laatste hoofdstuk, dus nog even doorbijten.... Maar dan kan ik ook wat. Vanaf dat moment kan ik alle soorten repertoire bestuderen en me meer in de theorie verdiepen. Als eerste staat natuurlijk dat boekje met die tien Beatle-nummers op het verlanglijstje.

Dat short-scale basje was me al gauw niet goed genoeg meer. Er kwam een Squire (by Fender) '51 Precision (met Telecaster headstock) Dat is een replica van de eerste bas die Fender destijds op de markt bracht, een heerlijk nostalgische bas! Naast het kleine SX-versterkertje heb ik nog een Orange 50 watt en een Ampeg 25 watt gekocht, zodat ik op verschillende platforms kan spelen. Ik denk er nu over om tweedehands nog een 150 watt Peavy op de kop te tikken voor het ruigere werk. En: over een half jaartje komt er misschien een fretloos basje bij, een jaar later dan nog een electrische contrabas.

Het gitaar spelen blijft moeizaam geploeter. Desondanks heb ik inmiddels die twee basisboeken voor fingerpicking uit en ben ik sinds februari bezig met twee boekjes over akoestische blues en ook daar heb ik inmiddels zo'n achtien nummers van bestudeerd. Deed ik een jaar geleden nog een maand over zo'n piece (12-16 maten), nu doe ik er minder dan twee weken over en volgend jaar dus misschien wel minder dan een week. Er is vooruitgang! Samen met wat er aan blues in de basisboekjes stond kan ik dus nu al zo'n vijfentwintig bluesnummers. Begin volgend jaar heb ik dat uit, dan komt er een vervolg genaamd: "Countryblues". Tegen de tijd dat ik dat uit heb heb ik dan een repertoire van vijftig akoustische bluesstukken. Dat is op zich al leuk, maar het is vooral belangrijk omdat ik in ieder nummer wel weer een ander truukje leer en zo een arsenaal aan gereedschap krijg om mee te improviseren, arrangeren en componeren. Over een half jaar of een jaar ben ik zover, dan kan ik kleinschalige solo-optredens doen en op straat gaan spelen enz..

Naast al die studie ben ik ook met mensen gaan samenspelen, als bassist. Oa met Mien Mertens en Jos Janssen. Dat ging een tijd goed, maar uiteindelijk ben ik er mee gekapt omdat de repetitiefrequentie me te laag was. Ik vond één keer per week het minimum en dat was ook de afspraak, maar de heren lieten het geregeld afweten ivm andere prioriteiten. Er was gewoon te weinig commitment en men slaagde er ook maar niet in duidelijke keuzes te maken voor het repertoire en een richting te bepalen. Het werkte op m'n zenuwen, al dat getalm en getreuzel. En het ergste van alles, ze wilden niet optreden. Kun je je dat voorstellen, muzikanten die niet willen optreden? Waanzin! Jammer maar helaas.

Ondertussen heb ik me hier in Maastricht in de muziek-scene gestort, bezoek sessions en en heb ook zelf al meegedaan. Gierende zenuwen, een paar keer flink op m'n bek gegaan, maar me er toch nog goed doorheengeslagen. Het wachten is nu op de klik met gelijkgestemde muzikanten waar ik mee verder kan. Een kleine 200 w zanginstallatie/PA-tje heb ik al aangeschaft, dar zal het niet aan liggen. Hopelijk komt er dan een eind aan dat eenzaam geploeter.

Wat die sessions betreft, ook dat gaat niet zo eenvoudig als ik dacht. Ze vinden vaak op (voor mij) moeilijk bereikbare pekken en en ook nogal late at night, moeilijk met openbaar vervoer enzo. Ik overweeg dan ook om maar op zoek te gaan naar een centrale lokatie in de stad, waar ik zelf op kristelijke tijdstippen een open podium anex sessions kan organiseren, misschien met een talk-show erbij? Eventueel kan ik dan misschien op die manier een vrijwilligersbaan voor me zelf zorgen, dan houd ik ik ook de SD te vriend.

Dat speelt de laatste tijd veel door mijn kop: Het idee om de SD over te halen me mijn eigen werk te laten scheppen. Ik zou zelf een soort stichting kunnen opzetten, waarmee ik ook ander outcast-betweters aan de bak kan helpen. Maar dat kan ik niet alleen. Misschien kan ik mensen vinden om mee te doen.

Wat me in ieder geval wel duidelijk is, is dat ik alleen zaken moet aanpakken hier in Maastricht en voornamelijk samenwerking moet zoeken met mensen die ook hier wonen. Ik heb nou eenmaal geen auto en ook voor anderen is het te moeilijk en ingewikkeld als ze steeds eerst een afstand moeten afleggen om tot actie te komen.

Ik weet niet, ik kan veel, wil veel, maar het komt er maar niet van. eenzaamheid blijft (nog steeds) een bepalende factor. Hoe vaak heb ik niet al gezegd dat er een eind aan moest en zou komen. Het lukt maar niet om aansluiting te vinden bij andere personen, instanties, projecten enz.. Het lukt maar niet om mijn denkbeelden helder over te brengen en anderen enthousiast te krijgen. Keer op keer stoot ik mijn hoofd, loop tegen een muur. Regels, structuren, het schijnt allemaal te dienen om mij te weren en uit te stoten. Uitgespuugd, uitgekotst. Toch geven we het niet op!