Pandora, Midas

De teloorgang van grootse plannen.

Het is nu meer dan anderhalf jaar geleden sinds ik voor het laatst m'n eigen site bezocht. Geschilderd heb ik zelf al langer niet meer.

Sinds enige tijd ben ik nu weer in het bezit van een laptop. Dol ben ik er niet op. Die kleine lettertjes bezorgen me koppijn en pijn in m'n nek. Maar je kunt gewoon niet zonder. In ieder geval kan ik nu weer digitaal actief zijn.

Schilderen wil ik wel, maar het komt er niet van. De wereld is ingrijpend veranderd sinds ik op die dag, eind jaren vijftig besloot net zo te willen schilderen als Rembrandt. Vooral de laatste decenia is het hard gegaan met al dat mediageweld en beeldinfllatie. Het schilderij in de betekenis van toen bestaat gewoon niet meer. Eigenlijk zou ik mezelf opnieuw moeten uitvinden om noch bestaansrecht te hebben.

Veel met muziek bezig de laatste jaren. Fingerpicking, flatpicking, basgitaar, contrabas. Een tijdje in een bluesband gezeten. Nu bezig met een folk/bluegrassbandje. Pandoara's Box is de naam. Niet mijn idee, die naam, maar het kan er mee door.

En dan woont mijn zoon sinds ongeveer een jaar bij me, na een aantal ingrijpende gebeurtenissen. Sammie is hoogbegaafd en heeft daarbij ADHD. Het is een geweldige jongen, een groot lichtbaken in m'n leven, maar hij weet me wel bezig te houden.

Als ik er überhaupt al toe zal komen om weer met "kunst" aan de slag te gaan, zal er een grote breuk zijn met het werk zoals men dat van mij gewend is. Ik zal een antwoord...

Lees meer >> | 0 Reacties | 549 keer bekeken

Komt goed.

Eigenlijk ben ik natuurlijk met die muziek begonnen omdat het als aardige compensatie zou kunnen dienen tegen de eenzaamheid van het schilderen. Ik zou onder de mensen komen, dat was het idee.... Gek genoeg (Oh Ironie!) heeft het er enerzijds voor gezord dat ik helemaal niet meer aan schilderen toekom en dat ik nu, al enkele jaren, mijn dagen slijt in urenlange eenzame studie. Ook niet zo best voor m'n nek, al dat stilzitten, en dat terwijl ik juist meer zou moeten bewegen.

Maar ja, de ergste ellende is nu dan toch bijna geleden. Al die moeite is niet voor niets geweest. Inmiddels ben ik bijna zo ver dat ik m'n prestaties als gitarist wel aan een publiek durf te laten horen en wat m'n bas betreft, daar hoef ik alleen maar een band voor te vinden, daar ben ik niet bang voor.

Veranderen zal er nu hoe dan ook wat. Ik heb met ingang van morgen mijn all-in Ziggo abbonnement opgezegd. In combinatie met een goedkoper sim-only voor mijn mobiel (ipv KPN) levert me dat een besparing op van minstens zestig euro per maand. Maar, wat belangrijker is: Het dwingt me weer eens anders in de wereld te gaan staan. Geen teevee meer, geen computer in huis.

In plaats daarvan neem ik een abbonnement bij de bieb, dus 's avonds veel lezen, muziek luisteren en minstens één keer per week naar de bieb voor de krant en om te interneppen. De bank is tegenover de bieb, dus daar kan ik digitaal bankieren. Het enige waar ik een oplossing voor moet vinden is het updaten van m'n site, ik hoop dat iemand te vinden die me af en toe zijn computer laat gebruiken.

Dan: iets verzinnen om te bewegen en de benodigde buitenlucht/licht. Èn, het schilderen weer oppakken...... Komt helemaal goed....

Onlangs eveneens ingeschreven bij het "Woningburo". Dus de eerste stap richting verhuizen is gezet. Ik moet hier echt weg. Ik ben totaal ongeschikt voor het leven in zo'n groot slecht geïsoleerd flatgebouw. Ik weeet zeker dat m'n gezondheid een enorme boost zal krijgen als ik hier weg ben. Weg van de herrie, de suizende wind, het geraas van de koelkast en afzuiginstallatie 'snachts (Ik slaap in de woonkamer/keuken omdat de slaapkamer nòg gehoriger is, met de parkeerplaats voor de deur, langsrijdende bussen enz..). Weg van die keffende rotkeuter en die nachtbrakende rotburen met hun praatmarathons, geschreeuw en Beppie Kraft muziek.

Verhuizen is ook noodzakelijk omdat ik hoop dat mijn zoontje Sammie bij mij zal komen wonen ipv bij zijn moeder. Dat zal ook een enorme verandering voor me zijn. Geen weekendpappa meer, maar dag in dag uit. Moet ik wel strenger worden.

Kost wat kost moet ik m'n leven nu eindelijk weer eens op de rails krijgen.

Lees meer >> | 0 Reacties | 823 keer bekeken

Een jaar later

Een jaar later.

Zomer 2011 begon mooi, met veel plannen en evenveel werklust. De praktijk pakte anders uit. De kunst waarin ik veel geld had geïnvesteerd verkocht niet, althans via de markten waarop ik al m'n hoop en aandacht had gericht en die ook nogal veel geld kostten, alles bij elkaar. In het contact met Jellie kwam de klad, door een aantal misverstanden, irritatie over en weer en, vooral, doordat Jellie naar Vijlen verhuisde. Daarmee kwam ze buiten mijn actieradius. Dus, einde verhaal.

Doorgaan met keramiek was alleen mogelijk als er ook voldoende verkopen waren, want de productiekosten waren behoorlijk hoog. Die verkopen waren er dus niet. En daarmee stopte het keramiek-avontuur. En door het gebrek aan respons lukte ook het schilderen niet meer.

Maarten, die een tijdje mijn steun en toeverlaat was geweest, besloot uiteindelijk dat zijn "baan" belangrijker was dan "de band". ook tijdens de markten had ik al vaak zijn vertwijfelde blik gezien, en om hem voor te zijn, "ontsloeg" ik hem van zijn betrokkenheid bij het project Midas.

Achteraf is ook wel duidelijk dat ik te veel van hem wilde, en ook te veel aannam dat hij over een aantal zaken hetzelfde dacht als ik. Sommige zaken had ik gewoon beter moeten bespreken en duidelijk maken. Het was misschien ook beter geweest om eerst samen te brainstormen en dan samen een project op te zetten waar we een wat evenwichtiger aandeel in zouden hebben, ipv hem in het bestaande en erg op mij gerichte Midas-gedoe te betrekken. Maar hoe dan ook, ik denk dat ook hier de geografische afstand de grootste belemmering was. Je kunt gewoon niet echt intensief samenwerken als je langer als een half uur moet reizen om elkaar te ontmoeten.

Het lukte ook maar niet om hem er van te overtuigen dat hij op de verkeerde weg is. Die "baan" daar worstelt hij al meer dan twintig jaar mee, in en uit de ziektewet, burn-out op depressie, depresie op angststoring. Ooit was die baan echt belangrijk voor hem om een uitweg te bieden en houvast. Op de een of ander manier is hij er in blijven "hangen". Als verklaring geeft hij de financiële zekerheid. Alsof hij die nodig heeft, Geen mens hoeft in Nederland om te komen van de honger. Kinderen heeft hij niet en z'n vriendin kan prima voor zichzelf zorgen. Het geld dat hij verdient met die baan geeft hij uit aan materialistische hebbedingetjes: Apple computer, designer-meubels, I-pod, I-pad en wat er niet meer is aan vluchtige waan-van-de-dag Samsara.

Ieder het zijne. Werken voor een baas, huisje boompje beestje, allemaal heel nutig voor doorsnee mensen. Dat is de bioloogische basis voor het mensdom, dat zorgt er voor dat we niet uitsterven. Maar er is meer, we moeten vooruit. Intelligente creatieve mensen hebben andere uitdagingen nodig, moeten zelf het heft in eigen hand nemen, zelf ongebaande paden inslaan. Intelligente creatieve mensen hebben de plicht hun gaven te benutten.

Bleef over de muziek. Ik heb toen maar besloten om zelf dat studieboek voor de basgitaar te gaan gebruiken. Tot dan toe had ik allen maar op gehoor gespeeld. Noten lezen is een belangrijke uitbreiding van mijn mogelijkheden. Mijn inschatting was dat ik er ongeveer een half jaar voor nodig zou hebben om met behulp van dat boek te leren om de f-sleutel te leren lezen en gebruiken. En nu, een jaar later, ben ik er nog steeds mee bezig. Inmiddels zit ik in het laatste hoofdstuk, dus nog even doorbijten.... Maar dan kan ik ook wat. Vanaf dat moment kan ik alle soorten repertoire bestuderen en me meer in de theorie verdiepen. Als eerste staat natuurlijk dat boekje met die tien Beatle-nummers op het verlanglijstje.

Dat short-scale basje was me al gauw niet goed genoeg meer. Er kwam een Squire (by Fender) '51 Precision (met Telecaster headstock) Dat is een replica van de eerste bas die Fender destijds op de markt bracht, een heerlijk nostalgische bas! Naast het kleine SX-versterkertje heb ik nog een Orange 50 watt en een Ampeg 25 watt gekocht, zodat ik op verschillende platforms kan spelen. Ik denk er nu over om tweedehands nog een 150 watt Peavy op de kop te tikken voor het ruigere werk. En: over een half jaartje komt er misschien een fretloos basje bij, een jaar later dan nog een electrische contrabas.

Het gitaar spelen blijft moeizaam geploeter. Desondanks heb ik inmiddels die twee basisboeken voor fingerpicking uit en ben ik sinds februari bezig met twee boekjes over akoestische blues en ook daar heb ik inmiddels zo'n achtien nummers van bestudeerd. Deed ik een jaar geleden nog een maand over zo'n piece (12-16 maten), nu doe ik er minder dan twee weken over en volgend jaar dus misschien wel minder dan een week. Er is vooruitgang! Samen met wat er aan blues in de basisboekjes stond kan ik dus nu al zo'n vijfentwintig bluesnummers. Begin volgend jaar heb ik dat uit, dan komt er een vervolg genaamd: "Countryblues". Tegen de tijd dat ik dat uit heb heb ik dan een repertoire van vijftig akoustische bluesstukken. Dat is op zich al leuk, maar het is vooral belangrijk omdat ik in ieder nummer wel weer een ander truukje leer en zo een arsenaal aan gereedschap krijg om mee te improviseren, arrangeren en componeren. Over een half jaar of een jaar ben ik zover, dan kan ik kleinschalige solo-optredens doen en op straat gaan spelen enz..

Naast al die studie ben ik ook met mensen gaan samenspelen, als bassist. Oa met Mien Mertens en Jos Janssen. Dat ging een tijd goed, maar uiteindelijk ben ik er mee gekapt omdat de repetitiefrequentie me te laag was. Ik vond één keer per week het minimum en dat was ook de afspraak, maar de heren lieten het geregeld afweten ivm andere prioriteiten. Er was gewoon te weinig commitment en men slaagde er ook maar niet in duidelijke keuzes te maken voor het repertoire en een richting te bepalen. Het werkte op m'n zenuwen, al dat getalm en getreuzel. En het ergste van alles, ze wilden niet optreden. Kun je je dat voorstellen, muzikanten die niet willen optreden? Waanzin! Jammer maar helaas.

Ondertussen heb ik me hier in Maastricht in de muziek-scene gestort, bezoek sessions en en heb ook zelf al meegedaan. Gierende zenuwen, een paar keer flink op m'n bek gegaan, maar me er toch nog goed doorheengeslagen. Het wachten is nu op de klik met gelijkgestemde muzikanten waar ik mee verder kan. Een kleine 200 w zanginstallatie/PA-tje heb ik al aangeschaft, dar zal het niet aan liggen. Hopelijk komt er dan een eind aan dat eenzaam geploeter.

Wat die sessions betreft, ook dat gaat niet zo eenvoudig als ik dacht. Ze vinden vaak op (voor mij) moeilijk bereikbare pekken en en ook nogal late at night, moeilijk met openbaar vervoer enzo. Ik overweeg dan ook om maar op zoek te gaan naar een centrale lokatie in de stad, waar ik zelf op kristelijke tijdstippen een open podium anex sessions kan organiseren, misschien met een talk-show erbij? Eventueel kan ik dan misschien op die manier een vrijwilligersbaan voor me zelf zorgen, dan houd ik ik ook de SD te vriend.

Dat speelt de laatste tijd veel door mijn kop: Het idee om de SD over te halen me mijn eigen werk te laten scheppen. Ik zou zelf een soort stichting kunnen opzetten, waarmee ik ook ander outcast-betweters aan de bak kan helpen. Maar dat kan ik niet alleen. Misschien kan ik mensen vinden om mee te doen.

Wat me in ieder geval wel duidelijk is, is dat ik alleen zaken moet aanpakken hier in Maastricht en voornamelijk samenwerking moet zoeken met mensen die ook hier wonen. Ik heb nou eenmaal geen auto en ook voor anderen is het te moeilijk en ingewikkeld als ze steeds eerst een afstand moeten afleggen om tot actie te komen.

Ik weet niet, ik kan veel, wil veel, maar het komt er maar niet van. eenzaamheid blijft (nog steeds) een bepalende factor. Hoe vaak heb ik niet al gezegd dat er een eind aan moest en zou komen. Het lukt maar niet om aansluiting te vinden bij andere personen, instanties, projecten enz.. Het lukt maar niet om mijn denkbeelden helder over te brengen en anderen enthousiast te krijgen. Keer op keer stoot ik mijn hoofd, loop tegen een muur. Regels, structuren, het schijnt allemaal te dienen om mij te weren en uit te stoten. Uitgespuugd, uitgekotst. Toch geven we het niet op!

Lees meer >> | 0 Reacties | 1004 keer bekeken

Het gaat geweldig!

Hier weer zo'n voorbeeld van de moeite die je moet doen als je je recht wil halen en je eenmaal in de mallemolen van de hulpverlening terecht bent gekomen.

Hallo Moniek,

Mailen doe ik niet uit gezelligheidsoverwegingen. Ik geef toe dat ik graag schrijf, maar met de pijn in mijn nek waar ik constant mee te maken heb, is er niet veel plezier aan te beleven. Bovendien zou ik liever aan een roman werken dan me bezig te houden met dit soort windmolengevechten. Je zei al dat je niet iedere mail zou beantwoorden, en daar ben ik ook blij om, ik heb niks aan beleefde mailtjes net zo min als aan beleefde gesprekken.

Echter: Dat je niet veel kunt doen als ik Sammie op vrijdag niet mee krijg, begrijp ik, al ben ik het er niet mee een. Mij is niet duidelijk waarom jullie hulverleners niet bereid zijn te werken op het moment dat je het meest nodig bent. In veel beroepen is dat gebruikelijk, waarom dan niet bij jullie? (retorische vraag, het antwoord ken ik wel). Maar, als ik op vrijdag mail dat ik Sammie weer niet mee heb kunnen krijgen, verwacht ik toch op z'n minst dat je op maandagochtend bij Hannah aan de bel trekt en haar ter verantwoording roept. Waarom vraag je haar niet wat de bedoeling is? Waarom wijs je haar niet op de consequenties? Ook verwacht ik in zo'n geval, dat je mij mededeelt wat nu de volgende stap is. Zeker met het paasweekend voor de deur, vind ik dat je dan alles op alles moet zetten om Sammie de gelegenheid te geven een paar dagen bij zijn vader door te brengen. Ik heb niet het idee, dat je je daar voor inspant. Of ben je soms weer ziek?

Dat Sammie mij nu al begint te verwijten dat ik z'n moeder niet haar zin geef en dat hij zelfs haar standpunt verdedigt, geeft voor mij al duidelijk aan dat al gebeurt waar ik bang voor was: Sammie is het constante dilemma zat en kiest eieren voor zijn geld. Als hij toch niks tegen moeders dwingelandij kan doen, is het misschien beter om haar kant te kiezen. Voor mij is dat erg pijnlijk om mee te maken, ik voel me veraden. Verstandelijk begrijp ik het wel en ik moet erkennen dat ik zelf de aanvechting heb om Sammie maar van me af te zetten en er een streep onder te zetten. Als ik al zulke aanvechtingen heb, wat kan ik dan van zo'n jongen verwachten? Misschien zou ik daarmee wel in jullie kaart spelen. Als ik er niet meer ben om te constateren wat er allemaal mis is, dan is er toch niks meer aan de hand? Dan kunnen jullie toch net als je collega's van Jeugdzorg een verslag bij elkaar liegen en stellen dat alle doelstellingen gehaald zijn en dat het Sammie voor de wind gaat. Lekker cynisch? Ja, dat wordt je wel, met mijn ervaringen!

Ik wil je er op wijzen dat je inmiddels al vier maanden met deze zaak bezig bent en nog steeds niks bereikt hebt. Ja, je hebt een aantal gesprekken gevoerd, dat kun je dan weer leuk in je verslag zetten.

Ik stel me het verdere verloop zo voor: Je moddert nog een tijdje op dezelfde wijze door; op zeker moment raak je stillaan uitgeteld, meldt je ziek en gaat op zwangerschapsverlof. In het gustigste geval krijg ik daar dan nog een mededeling van. Daarna, komt er dan òf weer een ander "hulpverlener" die zich na enkele maanden stilzwijgen aandient met de mededeling alles te willen onderzoeken, òf hoor ik niks meer van Stichting Nidos. Tot er weer eens een brief in de bus valt waarin staat dat er een rechtzitting is gepland (de 6e inmiddels). De OTW moet oftewel worden verleng, oftewel beëindigd. Jijzelf laat je natuurlijk niet zien bij die zitting. Er komt weer een ander poppetje op de proppen. Als ik de rechter probeer uiteen te zetten wat de toedracht van de zaak is, zal je vervangende collega zeggen niet precies op de hoogte te zijn. De rechter zal dan weer geen beslissing kunnen nemen en weer een onderzoek gelasten. Weer komt die mevrouw van de raad van de kinderbescherming in actie en gaat allerlei mensen ondervragen. Al met al gaat er enorm veel tijd in zitten, tijd waarin niks gebeurd. Uiteindelijk is er dan een vervolg op de zitting, waarbij de rechter zal bepalen dat de OTS oftewel verlengd dient te worden oftewel beëindigd. In beide gevallen zijn Sammie en ik het slachtoffer. Ondertussen hebben in de afgelopen jaren tientallen personen (bij de rechtbank, bij jeugdzorg, bij de raad van de kinderbescherming, bij nidos) een goede boterham (salaris, vakantietoeslag, ziekteverlof, zwangerschapsverlof, etc..) verdiend aan het feit dat ze effectief niks gedaan hebben.

Voor jullie maakt de uitslag niet veel verschil: Als de OTS wordt verlengd gaan jullie gewoon op de oude voet verder, en als de OTS niet wordt verlengd, dan zijn er nog genoeg nieuwe gevallen die "hulp" behoeven.

Lees meer >> | 0 Reacties | 950 keer bekeken

Cannabis

John Decker is de drijvende kracht achter de Maastrichtse Stichting de wegwijzer, die drugsgebruikers enige ondersteunig biedt. Hoewel ik zelf sinds meer dan dertig jaar geen drugs gebruik, ga ik regelmatig met John en een groepje cliënten van de stichting wandelen. Onderstaand stukje plaatste ik op de site van de Wegwijzer als reactie op een artikel dat John plaatste met betrekking tot drugs en het beleid daaromtrent.

Ja John, Het valt me op dat je meestal erg mild bent tov drugsgebruik. Als ik het goed begrijp, ga je er van uit dat de meeste drugsgebruikers er op een gezonde evenwichtige manier mee omgaan en misbruik eigenlijk minder vaak voorkomt. Met name over cannabis hoor ik je vaker erg vergoeilijkend spreken. Ik kan het daar niet mee eens zijn. Volgens mij zijn al die koffeeshopbezoekers net zo goed eerder misbruikers dan gebruikers te noemen: Sterker nog: Gebruik is bijna onder een naam te brengen met misbruik.

Van een jointje ga je niet dood en je kunt er zelfs prettige ervaringen door hebben. Ook bij langer regelmatig gebruik zul je niet direct merken dat er iets mis is. Maar het regelmatig gebruik heeft wel degelijk grote gevolgen en de meeste gebruikers doen het niet af en toe, maar dagelijks.

Het belangrijkste bezwaar dat ik heb tegenover cannabisgebruik en drugsgebruik in het algemeen is dat je er initiatiefloos, fantasieloos en passief van wordt. Dagen, weken, maanden en jaren gaan voorbij, waarin er niks gebeurt, behalve dat je iedere dag die ene zelfde film kijkt.

Nietgebruikers zullen, om een voldaan gevoel te hebben in actie moeten komen, moeten nadenken, plannen maken en uitvoeren. Doen ze dat, dan komt hun beloningsmechanis-me in werking. Druggebruikers omzeilen dit mechanisme door meteen het beloningsgebied in hun hersens te stimuleren, geven er zich echter geen rekenschap van dat dat mechanisme er niet voor niets is.

Je zelf hebt niet door dat er tijd verstrijkt en je leven voorbij gaat zonder dat je in actie komt. Het leven der anderen gaat echter door. Ze ontwikkelen zich op velerlei gebied, terwijl je als drugsgebruiker alleen in dat kleine cirkeltje blijf. Mensen die met je proberen te communiceren zullen merken dat je langs hun heen praat en zullen afstand van je nemen. Zelfs dit zul je niet merken.

Ik kan er over meepraten. Tussen mijn vijtiende en vijfentwintigste gebruikte ik enorme hoeveelheden cannabis, aangevuld met alle soorten drugs die er destijs maar verkrijgbaar waren. Het resultaat was dat ik, na een overgansperiode, pas op mijn achtentwintigste begreep dat je je hersen ook kunt gebuiken om na te denken.

Timing is, net zoals overal in de natuur, ook voor een mensenleven van cruciaal belang. Voor wie zijn
momentum voorbij laat gaan en wakker wordt wanneer alle stoelen al vergeven zijn, krijgt een hard gelag. De maatschappij is onwrikbaar en laat zich niet corrigeren.

Wie dus denkt, dat het zo'n vaart niet loopt, met die cannabis, moet maar eens met mij komen praten.

MP

Lees meer >> | 0 Reacties | 1750 keer bekeken

Weiter im Text!

Het is erg lang stil geweest op m'n blog. Hoogst zelden had ik iets te melden. Dat betekent niet dat er niks gebeurde. Echter de gebeurtenissen waren zodanig dat ze er voor mijn professionele activiteiten als kunstenaar niet van belang waren, sterker nog, deze activiteiten in de weg stonden en nog staan. Om alsnog een idee te geven van waar ik mee bezig was/ben plaatste ik af en toe een van de vele brieven die ik verstuurde naar diverse instanties waar ik regelmatig mee te maken heb, zoals oa Bureau Jeugdzorg. Geloof nou niet dat het bij die ene brief is gebleven. Voortdurend wordt mijn aandacht opgeëist door dit soort onbenullen en zakkenvullers. Brief na brief gaat de deur. Vroeger stond er in de Donald Duck een verhaaltje over Donald en z'neefjes die tegen maanmonsters vochten; iedere keer als ze er eentje versloegen, kwamen er twee terug. Daar lijkt het wel een beetje op. Te veel om op te sommen en zeker te veel om allemaal op deze blog te plaatsen. Te persoonlijk ook vaak.

De strekking van de blog is sowiso nogal aan verandering onderhevig. Aanvankelijk opgezet als vervanger van mijn destijds maandelijkse nieuwsbrief, vol enthousiasme over mijn guerilla om een poot aan de grond te krijgen in de kunstwereld, langzaam aan veranderend in een poging iets te verslaan van de constante strijd en armoede waarin ik verwikkeld ben, uiteindelijk alleen nog maar sporadisch kond doende van mijn vertwijfeling.

Ook van mijn schilderactiviteiten valt er weinig te melden. De inspiratie droogde langzaam op doordat de eenzaamheid, die aanvankelijk juist voor inspiratie zorgde, tè lang duurde. En dan het uitblijven van commercieel succes. Té veel geld, tijd en energie heb ik vooral verleden jaar geïnvesteerd, te weinig terug gezien. Dat is niet leuk meer. Al die kunstmarkten, waar mensen steenvast in de lach schoten bij het zien van m'n scheppingen, maar kopen, ho maar! Keramiek, daar doe ik voorlopig niet meer aan. Dat heeft alleen zin als ik er karrevrachten van kan verkopen,en daarvan is niks gebleken.

In februari 2010 begon ik ook (zoals trouwe lezers weten) met het studeren der gitaar, finger-picking wel te verstaan. Onlangs heb ik daarnaast zelfst weer de bas ter hand genomen. En ook dat is debet aan de rem die er op m'n ander uitingen is komen te staan. Dagelijks ben ik minimaal drie uur bezig met muziekstudie. Dat is vrij intensief en gaat (in combinatie met m'n nekpijn) ten koste van de tijd die ik aan schilderen kan besteden. Voor wat hoort wat, dat is duidelijk. In ieder geval beheers ik de finger-picking techniek nu op redelijk niveau en ben ik nu bezig met meer specifiek repertoire, tw: een aantal boeken met bladmuziek, enerzijds akoustische blues, zoals oa werk van Mississippi John Hurt, Elisabeth Cotton, Reverend Garry Davis, Lightnin' Hopkins, eva., anderzijds een inleiding in de electrische blues. Binnen een jaar hoop ik in beide stielen voldoende gevorderd te zijn om er mee naar buiten te treden. Dat is ook een beetje gedacht als aanvullend pesioen. Als het zo ver is, ontvang ik alleen maar AOW en die kan ik dan lekker aanvullen door een dag per week als straatmuzikant op te treden.

"The Losers" zijn overigens ter ziele gegaan eer ze goed en wel begonnen. M, gaf er al vrij gauw weer de brui aan. Ik had het kunnen weten, maar was er weer ingetrapt. Ik had me laten verleiden doordat hij op zeker moment zei: "Laten we proberen op te pakken wat we vroeger hebben laten liggen..." Dat heb ik waarschijnlijk te letterlijk genomen of er te veel waarde aan toegekend. Ik verlang blijkbaar zo wanhopig naar zielsverwanten dat ik mijn critisch vermogen uit het oog verlies. Inmiddels ben ik alweer met een paar andere makkers in de weer. We kunnen nog wel enkele muzikanten gebruiken, dus: wie wil ...?

In de winter ook wel weinig tijd omdat ik wat langer bleef doorslapen. Nu het wat lichter wordt, lukt het me wel weer om tijdig uit mijn bed te komen en zo komt er vanzelf wel weer tijd om te schilderen.

Ik ga proberen weer wat vaker aan de blog te werken en ook weer nieuw werk in de galerie te plaatsen. Ik kan niks beloven, maar ...

Lees meer >> | 0 Reacties | 910 keer bekeken

Erst kommt das Fressen!

De bravoure waarmee ik enkele jaren geleden mijn activiteiten als schilder hervatte en de wereld wilde bestormen is wel verdwenen. Men zit niet op mij te wachten. Schilderen is een anachronisme. Willen leven van de schilderkunst is een uiterst moeizame doelstelling. Het laatste waar de consument anno 2012 aan denkt is wel: "Wat zal ik nu eens voor een schilderij kopen?" Was homo sapiens voor enige decenia nog hongerig naar beelden, nu is hij eerder beeld-moe. Internet, bioscoop, allerlei media schreeuwen om aandacht en stellen hem bloot aan een nimmer aflatend bombardement van beeldmateriaal. Zelfs als men een bepaald beeld, schilderij etc. erg goed vind, is er nog geen noddzaak om het ook te willen hébben.

Het werk waar ik destijds mee begon was nogal nostalgisch. Had ik in de vorige eeuw alle stielen verkend en was m'n laatse oprisping destijds een nogal elegante abstractie en decadente figuratie, nu greep ik terug op een ingehouden expresieve figuratie die aansloot op het begin van de vorige eeuw. Picasso's blauwe en rose periode, Modigliani, Giacometti, in dat rijtje hoorden mijn gevangenen, mijn duivletjes, mijn engelttjes thuis.

De boodschap in dit werk is indringend en actueel, maar wordt niet gehoord, niet gezien. Ik zou er mee door kunnen gaan en in het harnas sterven. Ooit zou er aandacht voor komen, in een luwte van de storm die de wereld nu in haar greep heeft.

De eenzaamheid en armoede die de mijne zijn en die uit dit werk spreekt, zijn tijdloos en universeel. Vroeg of laat zou er begrip voor zijn. Juist door er mee door te gaan en me in dit onder werp vast te bijten, zou er belangstelling voor komen. Ik zou een cult-figuur kunnen zijn. Dat is wat de culturele elite wil: kunstenaars als monomaniakale einzelgänger, zichzelf in de staart bijtende sado-masochist.

Ik heb er geen zin in. Wat ik over dit onderwerp te zeggen heb, heb ik gezegd. Ik zou me zelf kunnen herhalen, verdiepen, uitweiden enz.. Genoeg is genoeg. Mijn streven is niet het uitentreure beschrijven van mijn ellende, mijn streven is om er uit te komen. Kunst voor de kunst, is leuk als je een leuk bedrag geërfd hebt, of als subsidievreter door het leven wilt. Ik kom voort uit het proletariaat en als je de armoede van zo nabij kent, is er geen hol aan. Ik streef naar inkomen, niet over tien, twintig jaar, maar nu, of in ieder geval binnenkort. "Erst kommt das Fressen, dan die Moral!"

Lees meer >> | 0 Reacties | 941 keer bekeken

Guillotine

Geachte heer Vleugens,

Lees meer >> | 0 Reacties | 1240 keer bekeken

Halleluya!

Lees meer >> | 0 Reacties | 992 keer bekeken

Bericht uit De Hel

Geachte mevrouw Heijnen, heer Vleugens,
 
Ook vandaag staat mij telefoon roodgloeiend door de vele telefoontjes van Hannah die van mij eist dat ik een voordeelpak wasmiddel voor haar aanschaf. 10 Euro. Ze verwacht dat ik vanaf Daalhof naar de Kijkshop ga en dan met het bestelde op mijn nek naar haar woning. Dit staat uiteraard los van het feit dat ze sowiso vandaag weer 10 Euro van mij verwacht, zogenaamd voor Sammie's yoghurt.Het niet voldoen aan haar eisen betekent weer een week waarin ze de bezoekregeling niet naleeft. Voor mij is dit een groot dilemma. mijn leefgeld voor december is al ver op en ik zal het eind van de maand niet halen.
 
Wat mijn berekening voor verleden week betreft: Ik gaf aan dat ik verleden week in totaal 35 Euro kwijt was aan diverse zaken Sammie betreffende. Dit klopt niet helemaal. Ik realiseerde me dat ik ook op maandag al een keer op Sammie's school had moeten verschijnen, omdat Hannah niet in het bezit is van een ov-kaart voor Sammie. Ze moest blijkbaar die dag ergens met Sammie naartoe en eiste dat ik de kaart, die ik voor Sammie bezit, zou brengen. Daarom heb ik buskosten moeten maken, zeg maar , retour Daalhof Euro 2,50. Als Sammie ook gebuik van de kaart maakte, wat de bedoeling was, zal dat ook ongeveer zo'n bedrag hebben gekost. In totaal was ik dus afgelopen week geen 35 maar 40 Euro kwijt. Over het feit dat ik dus alleen al op die twee dagen behoorlijk wat tijd kwijt was en de ontwrichtende werking die dat heeft op mijn dagelijks functioneren, zullen we het nu maar even niet hebben.
 
Ik had u al uitgerekend dat Hannah me in de afgelopen zes maanden meer dan 1200 Euro had afgeperst. Deze bedragen die ik regelmatig gedwongen ben om aan Hannah te overhandigen zijn overigens niet de enige kosten die ik voor Sammie maak. Sammie verblijft (als het goed is) enkele dagen per week bij mij. Hij eet dan bij mij en er moet ook wat lekkers en voldoende fruit zijn. Dat is al gauw meer dan 10 Euro per week. Halen en brengen met de bus kost voor het weeekend ook al weer 7,50 Euro. Dan zijn er regelmatig cadeautjes en speelgoed, en maken we samen uitstapjes. Ook meer practische zaken als pyama's, sokken en dergelijke koop ik soms voor hem.
 
Verleden week: Samen met de bus naar de bioscoop en aansluitend naar Mc Donnalds 35 Euro. 6 paar katoenen sokken 7 Euro. Sinterklaascadeautjes en snoep 30 Euro. Nieuwe scartkabel voor dvd-speler en baterijen voor afstandsbediening 10 Euro.
 
De heer Vleugens hoeft er dus niet bezorgd om te zijn dat ik niet voldoende aan Sammie spendeer. In tegendeel. Hannah ontvang een bijstandsuitkering voor een allenstaande ouder met kind en daarnaast ook kinderbijslag. Ik ontvang alleen een bijstandsuitkering voor een alleenstaande. Met het feit dat ik twee dagen per week voor een kind moet zorgen wordt geen rekening gehouden. Overigens bespaart Hannah op die twee dagen ook nog eens het bedrag dat ze kwijt zou zijn als Sammie niet bij mij zou verblijven. Dat heeft ze dus ook nog eens lekker verdiend. Ach, het is maar geld, nietwaar? Heeft u enig idee, wat dit voor mij een Sammie betekent? Het water staat mij constant tot aan de lippen. Sinds mijn eerste ontmoeting met Hannah ben ik langzaam steeds meer in een wrak veranderd. Niet alleen het geldgebrek is ons proleem. Veel erger is het nog om constant als speeltjes voor een Hannah's psychopatische spelletjes te functioneren.
 
Uiteraard zou ik in een kort geding de naleving van de bezoekregeling kunnen afdwingen, de kosten hiervoor kan ik echter niet opbrengen.  Sammie heeft recht op een vader die voldoende aandacht aan zijn eigen welzijn kan besteden. Sammie heeft er recht op in het weekend onbezorgd naar zijn vader te kunnen en heeft er recht op dat zijn vader dan in de gelegenheid is om gezonde en leuke dingen met hem te ondernemen.
 
En de heer Vleugens blijft maar bazelen over "strijd tussen ouders" alsof het iets is waar bureau jeugdzorg niks mee te maken heeft. De heer Vleugens en de heer Amalo hebben er toe bijgedragen dat deze situatie al die tijd ongewijzigd is gebleven en ik overweeg dan ook gerechtelijke stappen tegen hen te ondernemen voor de laffe, lakse, luie, leugenachtige houding die ze in deze kwestie hebben aangenomen.
 
Ik neem aan dat u het irritant vind regelmatig om zo'n gedetailleerde beschrijving van mijn grieven te ontvangen? Nou, dat is dan precies de bedoeling. Als u al geïriteerd raakt bij het een keer per week lezen van deze elende, kunt u zich misschien iets beter voorstellen hoe het voor mij is, om dag in dag uit in deze hel te leven. Vergelijk deze elende eens met het geriefelijk leventje dat u zelf leidt. En wees er dan van bewust dat u dat geriefelijk leventje alleen maar kunt leiden omdat er van u verwacht wordt dat u dat u iets onderneemt om ons leiden te verzachten. Indien u niet tot het uiterse gaat om resultaten te behalen, bent u in mijn ogen niet meer en niet minder dan cynische uitbuiters.
 
 

Lees meer >> | 0 Reacties | 925 keer bekeken