Midas Pandora

Na enig gestuntel begint het nu wat vastere vormen aan te nemen. Zo hebben we besloten ons voorlopig te beperken tot muziek uit de 50's, vooral Elvis Presley en Johnny Cash. Die muziek is eenvoudig, de bezetting klein en transparant, goed te imiteren voor beginnelingen als wij, en vooral: het is leuk! Over een paar maanden nemen we er nog een paar mensen bij, zang, een solo-instrument, en als laatste drums. En dan wordt het ernst. Dan moet er een repetitielokaaltje komen en een zanginstallatie/PA. Volgend jaar optreden?

Een band moet natuurlijk een naam hebben en in ons geval kan het niet anders dan dat die naam is: THE LOSERS! Wel ben ik een beetje bang dat er al een band is met een zo voor de hand liggende naam, maar in hij dekt zeker de lading! Als je naar mijn of Maarten's levensgeschiedenis kijkt, kan het bijna niet anders. Het is natuurlijk ook een geuzenaam. Want, al zijn we dan nu ook in de ogen van velen "losers", het leven gaat verder en we zullen geen losers blijven, althans dat is de opzet. Het is verder ook erg practisch. Met zo'n naam, kun je gewoon niet stuk. Als het publiek scandeert: "LOSERS!!"", dan zien we dat natuurlijk als een aanmoediging! Hoe dan ook, die naam past ons als een handschoen.

Het is uiteraard grappig, zo'n stelletje oude zakken van ver in de vijftig (veel preciezer word ik daaromtrent niet) die nog eens beginnen met het leren bespelen van een muziekinstrument en een popgroepje formeren. Er zullen veel mensen zijn die er dat onzin vinden, maar in mijn ogen zijn die mensen op sterven na dood. Zo lang er leven is, is er hoop en kun je alles doen wat je wilt. Mijn moeder heeft haar leven lang niks anders gedaan dan kinderen baren. Toen dat afgelopen was en ze tegen de vijftig liep, zei ik vaak tegen haar dat ze een paar hobbie's moest ontwikkelen omdat ze zich anders later zou vervelen als ze ouder zou worden. Ze antwoordde steenvast dat ze toch al te oud was om met nieuwe hobbie's te beginnen. Nou,.... ze is drieënnegentig geworden, dus ze had nog meer dan veertig jaar plezier kunnen hebben van die hobbie's. Bijna de helft van haar leven!

Ook lollig dat we nu muziek kiezen die we destijds in de 60's als ouderwets bestempelden en waar we beslist niet mee vereenzelvigd wensten te worden. Dat valt me sowiso op: vanaf een bepaalde leeftijd kijk je met evenveel liefde àchteruit dan je eerder met enorm ongeduld vóóruit keek. Zo vind ik nu vooral instrumenten mooi die er ouderwets uitzien. Ik droom bijvoorbeeld van zo'n prachtige hollow-body Epiphone "Emperor Swingster" gitaar. Zet daar een Gretsch "Catalina" drumset bij en een mooie contrabas en je hebt mijn favoriete set-up. Ja, met zo'n gietijzeren Ëlvis"microfoon, erbij natuurlijk. Scheurende tenorsax.... Het komt helemaal goed met de Losers!

Kultuur is duur. De meeste films, waar iedereen over praat, zie ik pas als ze na jaren ook op teevee verschijnen of als ik ze in de kringloopwinkel tegen kom. Boeken, lees ik ook vaak pas meer dan tien jaar na verschijnen. Ook hier doet de kringloop wonderen. Met "Life" de autobiografie van Keith Richards, had ik geluk. Het is pas hooguit een jaar op de markt en ik kon het al lenen. Veel herinneringen.....

....... Eerder in de loop van dat jaar had ik al de overstap gemaakt van Freddy Quin naar de Beatles. M'n haar hing al een flink eind over m'n oren en ogen. Op het schoolplein van de lagere school, de "RK Aloisiusschool" te Chevremont, werd ik door een overspannen leraar bij m'n strot gegrepen toen ik samen met Peter Steins luidkeels "She Loves You" zingend en haarzwiepend in m'n beatle-pakje met pepita-ruitjes al te veel tumult veroorzaakte. Maar de stones, dat was pas echte koffie!

Er deden geruchten de ronde over deze stinkende, vloekende, alle regels met voeten tredende rotzakken, toen ik voor het eerst een van hun nummers op Radio Luxembourg hoorde. Dat nummer was "The Last Time". Ik was meteen helemaal verslaafd. Beatles leuk, maar Stones ....

"Helaas," zij de verkoopster in het kleine platenwinkeltje, waar de singletjes in papieren hoesjes in houten bakjes op kopers stonden te wachten, "uitverkocht, maar we hebben wel een andere, kijk maar eens." Ze overhandigde me een wit hoesje met een zwart-witte foto van mijn pokdalige helden. "Little Red Rooster"; wat er op de achterkant stond weet ik niet meer, was dat niet "Off The Hook?" Je had destijds koptelefoons die uit twee stukken bestonden, een soort halve telefoonhoorns, die je dan met je handen tegen je oor moest drukken. Dat je die twee stukken ook aan elkaar vast zou kunnen maken, daar had men nog niet over nagedacht.

Ik wist echt niet wat me overkwam. Dat ruige geluid dat er uit die warme buizeninstallatie kwam was ongehoord! De eerste echte blues. Ongehoord primitief en rauw voor oren die tot pas nog gewend waren aan de beschaafde klanken van Conny Froboes en Peter Kraus. Ja, Little Richard, die kende ik wel; dat was het enige dat er enigszins bij in de buurt kwam. Brian Jones toverde me met z'n bottleneck zo de pubertijd in. Daarna is het nooit meer goed gekomen met me.

En "The Last Time"? Die was de volgende week weer verkrijgbaar. En wanneer is nu de volgende tournee? Daar wil ik absoluut bij zijn. Als het al niet te laat is. Ik ben niet zo'n concertganger, de Stones heb ik in de jaren zeventig welgeteld één keer live gezien, in Rotterdam of Dan Haag, weet ik niet eens meer. Maar nu, zeker na het verschijnen van een boek met zo'n naam, dat zet je toch te denken. De laatste gig van Bob Dylan, vorig jaar, heb ik al gemist en wie weet of er nog ooit eetje komt. The Stones en Bob Dylan, die wil ik toch graag zien zo lang het nog kan. Ik wordt er warempel sentimenteel van!

Maybe the last time, I don'know ..........