Het gaat geweldig!
Hier weer zo'n voorbeeld van de moeite die je moet doen als je je recht wil halen en je eenmaal in de mallemolen van de hulpverlening terecht bent gekomen.
Hallo Moniek,
Mailen doe ik niet uit gezelligheidsoverwegingen. Ik geef toe dat ik graag schrijf, maar met de pijn in mijn nek waar ik constant mee te maken heb, is er niet veel plezier aan te beleven. Bovendien zou ik liever aan een roman werken dan me bezig te houden met dit soort windmolengevechten. Je zei al dat je niet iedere mail zou beantwoorden, en daar ben ik ook blij om, ik heb niks aan beleefde mailtjes net zo min als aan beleefde gesprekken.
Echter: Dat je niet veel kunt doen als ik Sammie op vrijdag niet mee krijg, begrijp ik, al ben ik het er niet mee een. Mij is niet duidelijk waarom jullie hulverleners niet bereid zijn te werken op het moment dat je het meest nodig bent. In veel beroepen is dat gebruikelijk, waarom dan niet bij jullie? (retorische vraag, het antwoord ken ik wel). Maar, als ik op vrijdag mail dat ik Sammie weer niet mee heb kunnen krijgen, verwacht ik toch op z'n minst dat je op maandagochtend bij Hannah aan de bel trekt en haar ter verantwoording roept. Waarom vraag je haar niet wat de bedoeling is? Waarom wijs je haar niet op de consequenties? Ook verwacht ik in zo'n geval, dat je mij mededeelt wat nu de volgende stap is. Zeker met het paasweekend voor de deur, vind ik dat je dan alles op alles moet zetten om Sammie de gelegenheid te geven een paar dagen bij zijn vader door te brengen. Ik heb niet het idee, dat je je daar voor inspant. Of ben je soms weer ziek?
Dat Sammie mij nu al begint te verwijten dat ik z'n moeder niet haar zin geef en dat hij zelfs haar standpunt verdedigt, geeft voor mij al duidelijk aan dat al gebeurt waar ik bang voor was: Sammie is het constante dilemma zat en kiest eieren voor zijn geld. Als hij toch niks tegen moeders dwingelandij kan doen, is het misschien beter om haar kant te kiezen. Voor mij is dat erg pijnlijk om mee te maken, ik voel me veraden. Verstandelijk begrijp ik het wel en ik moet erkennen dat ik zelf de aanvechting heb om Sammie maar van me af te zetten en er een streep onder te zetten. Als ik al zulke aanvechtingen heb, wat kan ik dan van zo'n jongen verwachten? Misschien zou ik daarmee wel in jullie kaart spelen. Als ik er niet meer ben om te constateren wat er allemaal mis is, dan is er toch niks meer aan de hand? Dan kunnen jullie toch net als je collega's van Jeugdzorg een verslag bij elkaar liegen en stellen dat alle doelstellingen gehaald zijn en dat het Sammie voor de wind gaat. Lekker cynisch? Ja, dat wordt je wel, met mijn ervaringen!
Ik wil je er op wijzen dat je inmiddels al vier maanden met deze zaak bezig bent en nog steeds niks bereikt hebt. Ja, je hebt een aantal gesprekken gevoerd, dat kun je dan weer leuk in je verslag zetten.
Ik stel me het verdere verloop zo voor: Je moddert nog een tijdje op dezelfde wijze door; op zeker moment raak je stillaan uitgeteld, meldt je ziek en gaat op zwangerschapsverlof. In het gustigste geval krijg ik daar dan nog een mededeling van. Daarna, komt er dan òf weer een ander "hulpverlener" die zich na enkele maanden stilzwijgen aandient met de mededeling alles te willen onderzoeken, òf hoor ik niks meer van Stichting Nidos. Tot er weer eens een brief in de bus valt waarin staat dat er een rechtzitting is gepland (de 6e inmiddels). De OTW moet oftewel worden verleng, oftewel beëindigd. Jijzelf laat je natuurlijk niet zien bij die zitting. Er komt weer een ander poppetje op de proppen. Als ik de rechter probeer uiteen te zetten wat de toedracht van de zaak is, zal je vervangende collega zeggen niet precies op de hoogte te zijn. De rechter zal dan weer geen beslissing kunnen nemen en weer een onderzoek gelasten. Weer komt die mevrouw van de raad van de kinderbescherming in actie en gaat allerlei mensen ondervragen. Al met al gaat er enorm veel tijd in zitten, tijd waarin niks gebeurd. Uiteindelijk is er dan een vervolg op de zitting, waarbij de rechter zal bepalen dat de OTS oftewel verlengd dient te worden oftewel beëindigd. In beide gevallen zijn Sammie en ik het slachtoffer. Ondertussen hebben in de afgelopen jaren tientallen personen (bij de rechtbank, bij jeugdzorg, bij de raad van de kinderbescherming, bij nidos) een goede boterham (salaris, vakantietoeslag, ziekteverlof, zwangerschapsverlof, etc..) verdiend aan het feit dat ze effectief niks gedaan hebben.
Voor jullie maakt de uitslag niet veel verschil: Als de OTS wordt verlengd gaan jullie gewoon op de oude voet verder, en als de OTS niet wordt verlengd, dan zijn er nog genoeg nieuwe gevallen die "hulp" behoeven.